تولد نامه

بعد ازحدود دوهفته دوری ازاینترنت، حریصانه با کلید ها بازی می کنی ومیخواهی ببینی که درجی میل و فیس بوکت چه ایمیل ها و پیامهایی داری؟ کیها به خاطرمطالب وبلاگت فحش ات داده اند؟ کی برایت ایمل فرستاده که فلان نفربه بامیان می آید، درزمینه تحقیق اش، گزارش اش، سفرش، تفریح اش و غیره همکاری کن.

چیزیکه هیچ گاه فکرش را نمیکنی واصلاً انتظارش را نداری این است که به محض بازشدن جی میل، هفت هشت ایمیل ازدوستان مختلف ازگوشه و کنار این کره خاکی داری که همه یک عنوان دارند. (مهدی جان، تولدت مبارک).

فیس بوک را بازمیکنی، بیشترازجی میل گلبارانت می کنند. مدتی دهانت بازمیماند و دربهتی شیرین میمانی، بعد گوشه چشمهایت سرد می شود و سنگینی قطرات اشک آزارت میدهد.

نگاهی به اطرافت می کنی و سعی میکنی اشکت را ازچشمهای تیزبین مشتریان اینترنت کلب پنهان کنی. بعد دوباره همان بهت شیرین و هزارسوال دیگر.

این همه پیام تبریک ازدوستانی فوق العاده گرفتار، دراین عصریخبندان عاطفه، عجیب نیست؟ بازهم دست مریزاد.

این نوع پیامها سال به سال بیشترمی شوند. البته فیس بوک (به قول اسد چهره نما) هم بی تأثیرنبوده. یاد آوری میکند که اهی فلانی، فردا تولد فلان عزیزاست، تبریک نامه یادت نرود....