کرزی و صفرپوپو

حدود ده دوازده سال قبل، درمنطقه قشلاق تپه فرحت پلخمری بغلان، مردی بود درحدود چهل و پنج ساله، قد کوتاه با چشمانی تنگ ودهانی که جای خالی چند تا دندان را دائم الوقت به نمایش می گذاشت. اصالتا ازهزاره های دره ترکمن بود که ده سالی بود که ساکن همان منطقه بود. کس و کویی نداشت وبرای مردم آب می آورد و نان می گرفت.

نامش صفربود وبچه های کوچه او را صفرپوپو می گفتند. واین موجی ازخشم صفررا به همراه داشت که با سنگ، چوب و هرچیزکه دم دستش می آمد، حمله ور می شد وبا فحش های رکیک هم همراه بود.

مدتی گذشت و صفرپوپو درکوچه دیده نمی شد. فهمیدیم که تاجری خیراندیش وی را به خانه اش برده و اتاقی برایش داده و معاشی هم تعیین کرده و فقط او باید چوب می شکست و آب می آورد و بقیه روز را کلاً بیکاربود.

حدود یک و نیم ماه گذشت و صفرپوپو بازهم به کوچه بازگشت. از او پرسیدند که چرا همانجا نماندی؟ با لحنی گرفته و کودکانه گفته بود: "آنجا هیچ کس آدم را صفرپوپو نمی گفت"

درمدت ده سالی که صفردرکوچه مانده بود، به پوپو گفتن های بچه ها عادت کرده بود و این نوعی پیوند درونی ناگسستنی را به وجود آورده بود که صفرنتوانست بیشترازیک ماه دوری آنرا طاقت بیاورد.

دیشب هم شنیدم که کرزی برای پوپو گفتن های پاکستان که چند سالی بود به لطف امریکا کم شده بود، دلش تنگ شده بوده و بازهم به کوچه آمده تا اورا صفرپوپو بگوید و او گلو پاره کند و هارگونه آنان را دنبال کند.

کرزی هم مانند صفرنتوانست فقدان پوپو گفتن های پاکستان را برای بیشترازچند صباحی تحمل کند. این بود که خود به نزد پوپو گوی همیشگی اش شتافت و درمقابل اربابش قد علم کرد و گفت: اگرتو به این (که همیشه مرا پوپو می گوید) حمله کنی، من با تو جنگ خواهم کرد.

خدا عاقبت مارا بخیرکند که رعیت اینگونه رئیس جمهوری هستیم.